Guilin-Kunming

8 jan. Yangshuo-Guilin-Kunming
De volgende ochtend slapen we enigszins uit na onze lange nacht van reis plannen. Ellen en Rogier zijn verrast om ons aan het ontbijt te zien, want we waren gisteravond nog voornemens de vroege bus naar Guilin te pakken voor een eventuele vlucht. Nu toch maar gezellig ontbijten bij Mickey en zijn bananabread en dan nog even het dorpje in. Emile gaat op zoek naar een cadeautje voor Lei Lei (we willen niet met lege handen aankomen) en Karlijn neemt lekker een voetmassage met Ellen. Daarna vertrekken we met de bus (1,5 uur) naar Guilin, waar een vriendje van Mickey ons staat op te wachten met de treinkaartjes. Deze kaartjes zijn namelijk niet op afstand te koop, dua laat je dat door iemand regelen die op het station is. We hebben de kwitantie goed bewaard (alles gaat hier met bonnetjes!), die we het mannetje overhandigen. Mannetje wijst ons heel vriendelijk naar het treinstation en wij hebben nog een uurtje in Guilin. Gelukkiig hebben we weer een eigen kamertje (van 4 bedden) in de trein, dus het is vrij lekker slapen op de 'soft'-sleeper. Gelukkig hebben we onze eigen dekens mee, zodat we op de treindekens kunnen liggen. Worden die chinese bedden/planken in een keer drie keer zo zacht....:-)

9 jan. Kunming
Wanneer we wakker worden hebben we een schitterend uitzicht op de bergen die Kunming omringen. Kunming is een vrij grote stad (1 mln mensen) in het westen van China die op bijna 1900 meter hoogte ligt. Desondanks wordt deze stad omschreven als de stad van de lente door het schitterende klimaat. Zo is het er in de winter 19 graden en in de zomer 25 graden Celcius. Ideaal voor onze zomerkleertjes dus...:-)

Lei lei wacht ons op bij het treinstation. Fijn dat ze ons herkent, want Karlijn had haar waarschijnlijk niet herkent na 7 jaar en tussen een paar honderd andere Chinezen. Gelukkig zijn we toch wel erg opvalllend hier. :-)
Lei lei neemt ons mee naar haar huis wat ons erg doet denken aan een spaans appartement en we ontmoeten haar man. We stellen ons voor en hij zegt zijn naam. Blijkbaar leest hij meteen van onze gezichten af dat we die niet kunnen gaan herhalen zonder een weekje Chinese taalcursus , dus voegt hij eraan toe: "call me Tony". Dit is overigens ook een van de weinige volzinnen in het engels die Tony spreekt, maar het is een aardige vent en hij is een lunch (voor ons nog ontbijt) aan het bereiden. Lei lei vraagt of we van spicey houden en wij knikken allebei volmondig ja. Waarschijnlijk Emile ietsje harder, want hij komt er meteen achter dat in deze provincie (Yunnan) iets pittiger eten gemaakt wordt dan in de rest van China. Phoe! En dat als ontbijt! Waarschijnlijk Tony's humor.. :-)
We krijgen een eigen guestroom en badkamer, maar opvallend is dat ook hier geen centrale verwarming in het huis aanwezig is, terwijl het best een luxe appartement is! Iedereen zit hier gewoon met zijn jas aan binnen. Tony krijgt de opdracht van Lei lei om ons naar de berg te brengen omdat Lei lei nog wat moet werken. Op de berg van kunming hebben we een er mooi uitzicht over de stad. Hier zijn 100 jaar geleden boedistische monniken geweest die zich met de hand gangen door de rotsen hebben gehakt om een tempel te bikken uit de bergwand. Ze zouden aan hun vingertoppen hebben moeten hangen om deze figuren te hakken en het is blijkbaar een soort bedevaartsoord waar veel Chinezen op af komen. Daarna bezoeken we nog een van de grootste boedistische tempelcomplexen in China en Tony neemt ons weer mee terug. Al die tijd stond tony op ons te wachten in de auto op zijn vrije dag. We voelen ons wel een beetje schuldig, maar hij doet het met plezier (denken we). 's Avonds gaan we heerlijk uit eten in een lokaal restaurant (met onze jas aan) en proeven we ook wat minder pittige dissen zoals Chinese geitenkaas, noodles met koriander en gestoomde kip. Ook proeven we wat pruimenwijn uit de regio. Onze poging om de rekening op ons te nemen als dank voor de gastvrijheid gaat helaas niet door. Dit blijkt allemaal al geregeld te zijn door Tony. 

10 jan Kunming
Vandaag boeken we onze bustickets voor dezelfde avond richting Laos. Helaas moeten we de rijstvelden aan ons voorbij laten gaan door de slachte weersvoorspelling, ook hier veel wolken. Lei lei heeft een briefje geschreven met wat Chineze tekens om te laten zien aan taxichauffeurs en bij het busstation. En die hebben we nodig ook. De meeste chinezen hier komen niet verder dan "Hello" en moeten dan vervolgens erg om zichzelf lachen. Een paar mensen schieten ons te hulp op het busstation, maar blijken taalkundig minder goed dan ze dachten. Ja-schudden en wijzen in onze vertaalboekjes is het enige communicatiemiddel. Zelfs cijfers aanduiden met hun handen gaat anders: ze tellen tot tien op 1 hand. Verder bezoeken we een bird en flowermarket (Kunming is de stad waar alle bloemen vandaan komen in China). Om half zes stappen we de bus in en zien we onze 'luxe' stapelbedjes waar we de komende 25 uur in zulllen liggen. Ze zijn maar 1.70 meter lang en 50 cm breed, maar gelukkig wel een beetje zacht. Op naar Laos!