Sagada en Batad
Door: KE
Blijf op de hoogte en volg Emile
06 Februari 2018 | Filipijnen, Sagada
Ons laatste blog van deze reis! De laatste week gaan we naar het noorden van de Filipijnen.
30 Jan
We vliegen in de ochtend van Siargao naar Manilla om vervolgens een nachtbus naar het noorden te nemen waar hele mooie rijstterrassen zijn. De bustocht duurt 9 uur, terwijl het maar 275 km is... De bergen en smalle wegen maken het moeilijk bereikbaar. In de bus staat de airco op de vriesstand, dus we hebben voor het eerst onze lange broeken en truien aan. En nog is het niet te doen; veel mensen zijn continu aan het hoesten! Karlijn maakt een soort tentje over haar heen van een poncho om de koude lucht niet in te ademen. Helaas kunnen we weinig slapen.
31 Jan
We komen rond 7 uur aan in Banaue en daar worden we gelijk door de buschauffeur naar een restaurant begeleid waar we kunnen ontbijten en hij aangeeft hoe we verder naar Batad kunnen reizen. Wij hebben gelezen dat er een public jeepney gaat voor 150 peso’s pp, maar hij zegt dat die alleen op zaterdag gaat (wat niet klopt). En hij kan uiteraard ons transport regelen voor 2500 peso’s (we zijn met een groep van 7 die we tijdens het ontbijt hebben leren kennen). Karlijn laat hem een foto van internet zien met de tijden en de bedragen. Hij zakt in prijs naar 1500 pesos. Wanneer we besluiten naar de markt te lopen waar de public jeepneys vertrekken, komt er een chauffeur naar ons toe die aangeeft ons voor 150 pesos per persoon te brengen. Na 14 km probeert hij ons eerder te droppen dan waar we heen moeten. Een enorme discussie volgt en uiteindelijk zet hij ons kwaad af op de plek waar we willen (einde van de weg). Batad is namelijk alleen lopend te bereiken. Met de zware backpacks hiken we de berg af naar beneden. Dit is behoorlijk pittig omdat sommige stukken nogal glad zijn. Na 25 min bereiken we het plaatsje Batad en hebben een enorm mooi uitzicht op de rijstterrassen! We nemen gelijk het eerste hostel, want die heeft het beste uitzicht. Alles is nogal basic in Batad; geen WiFi, geen telefoonsignaal en we hebben geen eigen badkamer. We gaan met de groep gelijk een hike doen naar verschillende uitzichtpunten. We huren een stok en lopen over de randen van de rijstterrassen en klimmen omhoog. Af en toe is het behoorlijk steil, maar gaat het goed. De rijstterrassen zijn enorm indrukwekkend en het is erg zonnig (in tegenstelling tot de voorspellingen)!
We lunchen midden in het kleine dorpje om vervolgens weer een hike omhoog te doen richting ons hostel. We nemen een verkeerd pad omhoog dus het duurt ook nog wat langer. Uitgevloerd eten we in het hotel en liggen allemaal om 8 uur op bed.
1 feb
Bij de zonsopgang kunnen we vanuit onze kamer over de wolken heen kijken en de andere kant over de rijstterrassen- wat een prachtig uitzicht!
Na het ontbijt checken we uit en lopen we de berg weer op met de backpacks. Dit is zwaar! Bovenaan staat de jeepney al te wachten en wij nemen allemaal plaats op het dak, zodat we goed de rijstterrassen kunnen zien en foto’s kunnen maken onderweg. We zien op meerdere plekken rotsen op de weg of stukken modder die van de bergen zijn gekomen. In Banaue pakken we een hostel uit de Lonely planet en hebben we ook een geweldig uitzicht over het dorp en rijstterrassen. Na de lunch doen we met dezelfde groep weer een hike en komen langs verschillende uitzichtpunten. Echt geweldig hier! Alleen hebben we allebei enorme spierpijn! We komen amper nog een trap op/af :-( Na het eten duikt iedereen vroeg zijn bedje in.
2 feb
Om 8.30 uur staat er een mini-van klaar om ons naar Sagada te brengen. De chauffeur kauwt op Mono (Nga Nga) een soort rode plant/wortel dat kennelijk voor een soort high gevoel zorgt. ‘s Avonds lijken hier veel mannen dronken, maar dat komt door dit spul....vervolgens spugen ze dit weer uit en daarom zie je op straat enorm veel rode vlekken.
Na een zware rit van 2,5 uur over kleine bergweggetjes staan we in het centrum van Sagada. Dit zou het backpacker headquarters van het Noorden moeten zijn. Er blijkt een meerdaags festival aan de gang te zijn met allemaal marktkraampjes, een soort foodcourt en kinderen zijn aan het zingen op een podium. Het hele dorp is uitgetrokken. We pakken het eerste hotel (Masferre) die goed staat aangeschreven. Mooie kamer met uitzicht over de vallei. Het is hier overdag mooi zonnig weer, maar in de avond zakt de temperatuur naar 12 graden. We lopen door het dorpje en strijken neer op het balkon van de Yogurt house. We raken in gesprek met Jo een Filipino van onze leeftijd die in US heeft gewoond en ze blijkt webprogrammeur te zijn. Vervolgens sluit de Australiër Dan bij ons aan. Hij heeft een soort ranch waar huwelijken en festivals worden georganiseerd. We sluiten de avond af met Jo, Jo’s vriendin Sandy, Dan en Lara en eten gezellig een hapje. Het is inmiddels wel behoorlijk afgekoeld, omdat we in Sagada erg hoog in de bergen zitten. We lopen maar snel in ons korte broek naar het hotel en nemen een hele warme douche!
3 feb
Het valt op dat hier ook heel veel Filipino’s op vakantie gaan, om de warmte achter zich te laten. We gaan met Dan, Lara en een gids een wandeling maken naar de hangende doodskisten die hier in Echo Valley aan de rotsen hangen. Wanneer je 21 varkens en 30 kippen kunt betalen, dan heb je na je dood een plekje boven de grond. Het is een apart gezicht en er hangen een paar stoelen bij de doodskisten. Dat blijkt de stoel te zijn waar de doden opgebaard werden die voor hun huis stond (aangezien de huisjes hier vaak erg klein zijn, worden de overledenen buiten neergezet om afscheid van te nemen). Wanneer de kisten gaan rotten kunnen de botten eruit vallen of ze krijgen een nieuwe kist.
Einde van de middag heeft Jo een ‘boodle flight’ georganiseerd voor ons zessen. We gaan naar een mooie plek in de bergen om zonsondergang te kijken, terwijl 3 mannen ons eten aan het voorbereiden zijn. Dit gebeurt op een kampvuur met stokken van bomen met daaraan het vlees. Vervolgens maken ze salade en snijden ze het vlees klein en mixen het met rijst. Het snijden gebeurt gewoon op een stukje hout. Ze hebben een paar grote bananenbladeren die op de grond neergelegd worden en daar wordt het eten opgelegd. Wij zitten eromheen en de bedoeling is om met je handen te eten. De voorlampen van de auto dienen als verlichting. Ondanks de kou is het een super leuk tafereel! We krijgen ook gezelschap van een zwerfhondje die heel braaf gaat zitten kwispelen en wacht totdat wij hem iets geven. Heel bijzonder hoe lief alle honden hier zijn. Gelukkig voor hem is er veel over (we geven hem niet alles, want anders overeet hij zich misschien). Bij terugkomst drinken we in ons hotel nog iets met Jo en Sandy. Als lesbisch stel hebben ze het moeilijk in de Filipijnen. Er heerst best wel een taboe op, terwijl bijv de ladyboys overal geaccepteerd worden. Sandy’s ouders, vrienden en collega’s weten van niks, terwijl ze al 2 jaar een relatie met Jo heeft. Het is gebruikelijk om bij je ouders te wonen (Sandy deelt een kamer met haar zusjes). Bij Jo is het makkelijker, omdat haar ouders in US hebben gewoond is het allemaal wat vrijer (en rijker). Jo heeft een kindje geadopteerd van de huishoudster die het kindje niet wilde omdat ze er niet voor kon zorgen. Vanaf de geboorte is ze bij haar (nu 3 jaar oud). We nemen afscheid en gaan zeker contact houden. Uitgeput gaan we naar ons koude bedje.
4 feb
Na het ontbijt pakken we de bus naar Manila. De airco staat weer heel koud... We hebben al onze winterkleding aan en hebben een deken gekregen. Aangezien Karlijn nog verkouden is van de vorige busrit, bindt ze een sjaal om haar gezicht. De rit duurt 12 uur door de prachtige bergen.
In Manilla hebben we hotel Red Planet Makati geboekt voor de laatste 2 nachten. Hele mooie kamer en vlakbij het Z-hostel waar we al eerder zaten (maar geen plek meer hadden).
5 feb
Van Dan en Lara hebben we de tip gekregen om naar Bonifacio Global City te gaan; ook wel bekend als de ‘bubbel’ van Manila. Lara’s ouders wonen daar. We nemen een Grab en het lijkt net of we in Singapore zitten; alles schoon, mooie winkels, nette auto’s, geen tricycles en grote wolkenkrabbers. Wanneer we gaan ontbijten bij een tentje dat Lara had aangeraden zien we haar en en Dan toevallig zitten! We schuiven aan en vervolgens lopen we verder richting de winkels. Daarna lopen we naar de indrukwekkende American cementary and memorial waar 17.000 militairen begraven liggen en herdacht worden.
We eten nog bij een geweldige Jappanner en beseffen dat we eigenlijk nog niet terug naar huis willen....
6 feb
De wekker gaat om 4.15 uur en hebben 3 vluchten voor de boeg. Via Beijing en Londen landen we 25 uur later op Schiphol.
Wat hebben we een fantastische reis gemaakt! We wisten van tevoren niet dat we de twee maanden wel konden volmaken in de Filipijnen, maar dit land heeft zo veel moois te zien! We gaan de vriendelijke mensen, mooie stranden en natuur ongelooflijk missen. We vragen ons af of een ander land dit nog kan overtreffen...
Bedankt dat jullie ons weer massaal gevolgd hebben! Lieve groet Emile & Karlijn
30 Jan
We vliegen in de ochtend van Siargao naar Manilla om vervolgens een nachtbus naar het noorden te nemen waar hele mooie rijstterrassen zijn. De bustocht duurt 9 uur, terwijl het maar 275 km is... De bergen en smalle wegen maken het moeilijk bereikbaar. In de bus staat de airco op de vriesstand, dus we hebben voor het eerst onze lange broeken en truien aan. En nog is het niet te doen; veel mensen zijn continu aan het hoesten! Karlijn maakt een soort tentje over haar heen van een poncho om de koude lucht niet in te ademen. Helaas kunnen we weinig slapen.
31 Jan
We komen rond 7 uur aan in Banaue en daar worden we gelijk door de buschauffeur naar een restaurant begeleid waar we kunnen ontbijten en hij aangeeft hoe we verder naar Batad kunnen reizen. Wij hebben gelezen dat er een public jeepney gaat voor 150 peso’s pp, maar hij zegt dat die alleen op zaterdag gaat (wat niet klopt). En hij kan uiteraard ons transport regelen voor 2500 peso’s (we zijn met een groep van 7 die we tijdens het ontbijt hebben leren kennen). Karlijn laat hem een foto van internet zien met de tijden en de bedragen. Hij zakt in prijs naar 1500 pesos. Wanneer we besluiten naar de markt te lopen waar de public jeepneys vertrekken, komt er een chauffeur naar ons toe die aangeeft ons voor 150 pesos per persoon te brengen. Na 14 km probeert hij ons eerder te droppen dan waar we heen moeten. Een enorme discussie volgt en uiteindelijk zet hij ons kwaad af op de plek waar we willen (einde van de weg). Batad is namelijk alleen lopend te bereiken. Met de zware backpacks hiken we de berg af naar beneden. Dit is behoorlijk pittig omdat sommige stukken nogal glad zijn. Na 25 min bereiken we het plaatsje Batad en hebben een enorm mooi uitzicht op de rijstterrassen! We nemen gelijk het eerste hostel, want die heeft het beste uitzicht. Alles is nogal basic in Batad; geen WiFi, geen telefoonsignaal en we hebben geen eigen badkamer. We gaan met de groep gelijk een hike doen naar verschillende uitzichtpunten. We huren een stok en lopen over de randen van de rijstterrassen en klimmen omhoog. Af en toe is het behoorlijk steil, maar gaat het goed. De rijstterrassen zijn enorm indrukwekkend en het is erg zonnig (in tegenstelling tot de voorspellingen)!
We lunchen midden in het kleine dorpje om vervolgens weer een hike omhoog te doen richting ons hostel. We nemen een verkeerd pad omhoog dus het duurt ook nog wat langer. Uitgevloerd eten we in het hotel en liggen allemaal om 8 uur op bed.
1 feb
Bij de zonsopgang kunnen we vanuit onze kamer over de wolken heen kijken en de andere kant over de rijstterrassen- wat een prachtig uitzicht!
Na het ontbijt checken we uit en lopen we de berg weer op met de backpacks. Dit is zwaar! Bovenaan staat de jeepney al te wachten en wij nemen allemaal plaats op het dak, zodat we goed de rijstterrassen kunnen zien en foto’s kunnen maken onderweg. We zien op meerdere plekken rotsen op de weg of stukken modder die van de bergen zijn gekomen. In Banaue pakken we een hostel uit de Lonely planet en hebben we ook een geweldig uitzicht over het dorp en rijstterrassen. Na de lunch doen we met dezelfde groep weer een hike en komen langs verschillende uitzichtpunten. Echt geweldig hier! Alleen hebben we allebei enorme spierpijn! We komen amper nog een trap op/af :-( Na het eten duikt iedereen vroeg zijn bedje in.
2 feb
Om 8.30 uur staat er een mini-van klaar om ons naar Sagada te brengen. De chauffeur kauwt op Mono (Nga Nga) een soort rode plant/wortel dat kennelijk voor een soort high gevoel zorgt. ‘s Avonds lijken hier veel mannen dronken, maar dat komt door dit spul....vervolgens spugen ze dit weer uit en daarom zie je op straat enorm veel rode vlekken.
Na een zware rit van 2,5 uur over kleine bergweggetjes staan we in het centrum van Sagada. Dit zou het backpacker headquarters van het Noorden moeten zijn. Er blijkt een meerdaags festival aan de gang te zijn met allemaal marktkraampjes, een soort foodcourt en kinderen zijn aan het zingen op een podium. Het hele dorp is uitgetrokken. We pakken het eerste hotel (Masferre) die goed staat aangeschreven. Mooie kamer met uitzicht over de vallei. Het is hier overdag mooi zonnig weer, maar in de avond zakt de temperatuur naar 12 graden. We lopen door het dorpje en strijken neer op het balkon van de Yogurt house. We raken in gesprek met Jo een Filipino van onze leeftijd die in US heeft gewoond en ze blijkt webprogrammeur te zijn. Vervolgens sluit de Australiër Dan bij ons aan. Hij heeft een soort ranch waar huwelijken en festivals worden georganiseerd. We sluiten de avond af met Jo, Jo’s vriendin Sandy, Dan en Lara en eten gezellig een hapje. Het is inmiddels wel behoorlijk afgekoeld, omdat we in Sagada erg hoog in de bergen zitten. We lopen maar snel in ons korte broek naar het hotel en nemen een hele warme douche!
3 feb
Het valt op dat hier ook heel veel Filipino’s op vakantie gaan, om de warmte achter zich te laten. We gaan met Dan, Lara en een gids een wandeling maken naar de hangende doodskisten die hier in Echo Valley aan de rotsen hangen. Wanneer je 21 varkens en 30 kippen kunt betalen, dan heb je na je dood een plekje boven de grond. Het is een apart gezicht en er hangen een paar stoelen bij de doodskisten. Dat blijkt de stoel te zijn waar de doden opgebaard werden die voor hun huis stond (aangezien de huisjes hier vaak erg klein zijn, worden de overledenen buiten neergezet om afscheid van te nemen). Wanneer de kisten gaan rotten kunnen de botten eruit vallen of ze krijgen een nieuwe kist.
Einde van de middag heeft Jo een ‘boodle flight’ georganiseerd voor ons zessen. We gaan naar een mooie plek in de bergen om zonsondergang te kijken, terwijl 3 mannen ons eten aan het voorbereiden zijn. Dit gebeurt op een kampvuur met stokken van bomen met daaraan het vlees. Vervolgens maken ze salade en snijden ze het vlees klein en mixen het met rijst. Het snijden gebeurt gewoon op een stukje hout. Ze hebben een paar grote bananenbladeren die op de grond neergelegd worden en daar wordt het eten opgelegd. Wij zitten eromheen en de bedoeling is om met je handen te eten. De voorlampen van de auto dienen als verlichting. Ondanks de kou is het een super leuk tafereel! We krijgen ook gezelschap van een zwerfhondje die heel braaf gaat zitten kwispelen en wacht totdat wij hem iets geven. Heel bijzonder hoe lief alle honden hier zijn. Gelukkig voor hem is er veel over (we geven hem niet alles, want anders overeet hij zich misschien). Bij terugkomst drinken we in ons hotel nog iets met Jo en Sandy. Als lesbisch stel hebben ze het moeilijk in de Filipijnen. Er heerst best wel een taboe op, terwijl bijv de ladyboys overal geaccepteerd worden. Sandy’s ouders, vrienden en collega’s weten van niks, terwijl ze al 2 jaar een relatie met Jo heeft. Het is gebruikelijk om bij je ouders te wonen (Sandy deelt een kamer met haar zusjes). Bij Jo is het makkelijker, omdat haar ouders in US hebben gewoond is het allemaal wat vrijer (en rijker). Jo heeft een kindje geadopteerd van de huishoudster die het kindje niet wilde omdat ze er niet voor kon zorgen. Vanaf de geboorte is ze bij haar (nu 3 jaar oud). We nemen afscheid en gaan zeker contact houden. Uitgeput gaan we naar ons koude bedje.
4 feb
Na het ontbijt pakken we de bus naar Manila. De airco staat weer heel koud... We hebben al onze winterkleding aan en hebben een deken gekregen. Aangezien Karlijn nog verkouden is van de vorige busrit, bindt ze een sjaal om haar gezicht. De rit duurt 12 uur door de prachtige bergen.
In Manilla hebben we hotel Red Planet Makati geboekt voor de laatste 2 nachten. Hele mooie kamer en vlakbij het Z-hostel waar we al eerder zaten (maar geen plek meer hadden).
5 feb
Van Dan en Lara hebben we de tip gekregen om naar Bonifacio Global City te gaan; ook wel bekend als de ‘bubbel’ van Manila. Lara’s ouders wonen daar. We nemen een Grab en het lijkt net of we in Singapore zitten; alles schoon, mooie winkels, nette auto’s, geen tricycles en grote wolkenkrabbers. Wanneer we gaan ontbijten bij een tentje dat Lara had aangeraden zien we haar en en Dan toevallig zitten! We schuiven aan en vervolgens lopen we verder richting de winkels. Daarna lopen we naar de indrukwekkende American cementary and memorial waar 17.000 militairen begraven liggen en herdacht worden.
We eten nog bij een geweldige Jappanner en beseffen dat we eigenlijk nog niet terug naar huis willen....
6 feb
De wekker gaat om 4.15 uur en hebben 3 vluchten voor de boeg. Via Beijing en Londen landen we 25 uur later op Schiphol.
Wat hebben we een fantastische reis gemaakt! We wisten van tevoren niet dat we de twee maanden wel konden volmaken in de Filipijnen, maar dit land heeft zo veel moois te zien! We gaan de vriendelijke mensen, mooie stranden en natuur ongelooflijk missen. We vragen ons af of een ander land dit nog kan overtreffen...
Bedankt dat jullie ons weer massaal gevolgd hebben! Lieve groet Emile & Karlijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
